Tijdens de werking van klassieke lichtschakelaars in kantoren en woongebouwen, falen ze vaak. Deze situatie is te wijten aan de aanwezigheid van wrijvende delen. Tegenwoordig worden dergelijke apparaten steeds vaker vervangen door betrouwbaardere en hoogwaardigere modellen van aanraakschakelaars. Het werkingsprincipe en het ontwerp van deze producten onderscheiden zich door hun eenvoud en betaalbaarheid. Hierdoor kan zelfs een beginner een aanraakapparaat met hun eigen handen maken.
Ontwerp
Om met uw eigen handen een aanraakschakelaar te maken, moet u begrijpen dat de eigenaardigheid van dit product is dat het voor een gewone gebruiker voldoende is om een bepaald contactveld met zijn vingers aan te raken, en hij zal hetzelfde krijgen resultaat als bij het werken met een standaard toetsenbord. Maar het werkingsprincipe van het verbeterde apparaat heeft zijn eigen verschillen. Meestal is het ontwerp van het sensorapparaat gebaseerd op vier werkknooppunten:
- elektronische kaart;
- beschermingspanelen;
- geval;
- contact sensor-sensor.
Er zijn verschillende gangbare modellen die zich onderscheiden door duurzaamheid, betrouwbaarheid, kwaliteit en uitstraling. De meester kan proberen met zijn eigen handen een aanraakschakelaar met een helderheidsregeling te maken. Er zijn opties die de temperatuur in de kamer bewaken en de jaloezieën voor de ramen omhoog doen.
Werkingsprincipe
Voordat u met uw eigen handen een aanraakschakelaar gaat maken, moet u nadenken over de werking van het apparaat. Het elektronische gedeelte wordt meestal weergegeven door een cascadeversterker die het signaal van het hoofdpaneel verwerkt. Het is dit knooppunt dat de amplitude van de inkomende golf naar het gewenste niveau verhoogt. Deze optie is relevant voor het schakelen van kleine stroombelastingen. De statische elektriciteit die op het menselijk lichaam aanwezig is, is voldoende om de ingangstransistor te openen. Fabrikanten installeren vaak drie cascades tegelijk om uiteindelijk de gewenste coëfficiënt te bereiken. Als de master met zijn eigen handen een aanraakschakelaar wil maken, kan een belastingsrelais in het algemene circuit worden opgenomen (in plaats van een klassieke weerstand). Zo'n product is van betere kwaliteit en betrouwbaarder.
Voordelen
Klassieke en doorloopbare aanraakschakelaars hebben tal van positieve eigenschappen. De belangrijkste zijn:
- Stille werking van de hoofduitvoermodule, die in de switch is ingebouwd.
- Praktisch van het geïnstalleerde schakelpatroon.
- Volledige veiligheid van de werking van het product, aangezien de stroom wordt geleverd via galvanische scheiding.
- Moderne look die in elk interieur past.
Het is vermeldenswaard dat geavanceerde producten zelfs met natte handen kunnen worden aangeraakt, wat niet wordt aanbevolen voor toetsenbordapparaten. Het instellen van de aanraakschakelaar is geen moeilijk proces, waardoor de meester het mechanisme kan voltooien met een afstandsbedieningssysteem.
Functionaliteit
Het instellen van de aanraakschakelaar steekt gunstig af bij het feit dat er nog een handige functie aan het apparaat is toegevoegd: een ingebouwde timer. Hierdoor kunnen gebruikers de schakelaar programmatisch bedienen. Zo stel je bijvoorbeeld zelfstandig de aan- en uittijden in. Optioneel kunt u ook een akoestische sensor aan het apparaat toevoegen. In dit geval zal de unit functioneren als een soort ruis- en bewegingscontroller. De gebruiker hoeft alleen maar een stem te geven of luid in de handen te klappen, en het licht in de kamer gaat branden. Als u de helderheid moet aanpassen, moet u bovendien een dimmer installeren. Hierdoor zal het mogelijk zijn om de intensiteit van de lichtstroom te regelen. Nadat je het basisschema hebt bestudeerd, kun je erachter komen hoe je een aanraakschakelaar kunt maken zonder extra financiële investering.
Relatie van mechanismen
Om de aanraakschakelaar correct aan te sluiten, moet u weten waarvoor elk knooppunt verantwoordelijk is. Het klassieke apparaat werkt als volgt:
- Er wordt een zwak signaal gevormd op het gevoelige element, dat naar de ingang van de geïnstalleerde microschakeling wordt gevoerd. Op dit punt wordt de binnenkomende informatiegolf versterkt tot de gewenste waarde, waarna deze door de transistor naar de stuurelektrode van de triac wordt gevoerd. Alle manipulaties worden in een fractie van een seconde uitgevoerd.
- De openingstijd van de uitgangsregeling wordt aangepast afhankelijk van de duur van de transistor aan.
- Als de gebruiker zijn vingers lang op de schakelaar houdt, zal de stroom in het voedingscircuit snel toenemen. In zo'n situatie zal ook de verlichting in de kamer toenemen.
- Om het licht uit te schakelen, moet je je vingers op de sensor houden en nadat je de maximale helderheid van de lichtstroom hebt bereikt.
Als een beginner wil begrijpen hoe de sensor werkt, moet hij het klassieke circuit van het apparaat in detail bestuderen. U kunt gewone koperfolie gebruiken om uw eigen gevoelige pad te maken.
Verbindingsregels
De installatie van de aanraakschakelaar komt overeen met het klassieke schema, dat is ontworpen voor toetsenbordproducten. Bijna altijd zijn er twee klemcontacten op het achterpaneel: onder belasting en ingang. Hoogwaardige schakeling in het productcircuit wordt uitgevoerd langs de faselijn. Aan de ingang wordt een geleider aangelegd en aan de uitgang wordt de spanning voor de belasting verwijderd. In sommige gevallen kan het ontwerp uit meerdere onafhankelijke secties bestaan. Hierdoor neemt het aantal aansluitklemmen toe. niet omraak in de war, je moet het klassieke schema volgen. Het ontwerp van de schakelaar is zo gemaakt dat deze vrij in traditionele stopcontacten kan worden geplaatst. Het chassis is bevestigd met sterke schroeven.
Zelfgemaakte apparaten
Wanneer de meester het werkingsprincipe van de aanraakschakelaar heeft bestudeerd, kan hij proberen het apparaat met zijn eigen handen te maken. In dit geval kunt u een behoorlijk bedrag besparen, aangezien het voltooide apparaat minstens 2000 roebel kost. Als de meester minimale vaardigheden heeft in het omgaan met elektrotechniek, zal het voor hem niet moeilijk zijn om een aanraakschakelaar te bouwen. Het belangrijkste is om van tevoren alle benodigde gereedschappen en materialen voor te bereiden.
Elementaire versie op relais en transistors
Deze methode kan zelfs door een beginner worden beheerst. De master kan bijna elk relais toepassen. De belangrijkste eis is dat het bedrijfsspanningsbereik tussen 5 en 12 volt moet liggen. De unit moet de belasting in het 220 V-netwerk schakelen. De aanraakschakelaar wordt gemaakt door een getinaks-folievel voorzichtig uit te snijden. Transistoren kunnen van elke serie zijn. Experts merken op dat dit circuit wordt weergegeven door een klassieke signaalversterker. Wanneer het oppervlak van de gevoelige sensor wordt aangeraakt, verschijnt er een potentiaal aan de basis van de transistor, wat voldoende is om de emitter-collectorovergang te openen. Daarna wordt er spanning op de relaisspoel gezet. Het apparaat wordt geactiveerd en de contactgroep is gesloten, wat leidt tot de opnamelicht.
Gebruik van infraroodsensor
Dit element kan veilig worden gebruikt om een universele schakelaar te maken. Volgens het schema kan de meester ook goedkope elektronische mechanismen gebruiken. Opgemerkt moet worden dat de mate van complexiteit van deze optie is ontworpen voor ervaren professionals. Als basis moet u twee microschakelingen gebruiken, evenals de volgende details:
- fotodetector;
- gewone LED;
- relais;
- Infrarood LED.
De pulsgenerator helpt bij het samenstellen van een inverterchip. Als er een biologisch object in het werkgebied van de infrarood-LED verschijnt, wordt er onmiddellijk een paar infrarood-LED en fotodetector geactiveerd. Op basis van een klassieke transistor wordt een stuursignaal gevormd, dat het relais inschakelt. Als er geen actieve beweging is in het dekkingsgebied van de sensor, telt de meter na 20 minuten inactiviteit een bepaald aantal pulsen van de knipperende LED, wat voldoende is om het relais uit te schakelen. De lamp gaat uit. Opgemerkt moet worden dat de wachttijd wordt bepaald door de selectie van circuitelementen.
Trigger universaliteit
Aanraakschakelaarcircuits zijn voor het grootste deel eenvoudig en betaalbaar. In de kring van radioamateurs zijn microschakelingen de belangrijkste schakel in een apparaat dat je met je eigen handen in elkaar kunt zetten. De triggerstatus kan worden gewijzigd door een stuursignaal op de uitgang toe te passen. Het is deze eigenschap die met succes wordt gebruikt om de schakelfunctie te implementeren. Het universele uitgangscircuit is gebouwd met de toevoeging van een veldeffecttransistor. Het is deze eenheid die een hoge gevoeligheid biedt en ook kwalitatief de contacten isoleert. Het hoofdelement van de sensor kan onafhankelijk van een metalen plaat worden gemaakt en worden aangesloten op de ingang "veldwerker". Hierdoor zal het mogelijk zijn om de volledige veiligheid van het apparaat voor de eindgebruiker te garanderen in termen van mogelijke elektrische schokken. Een universele transistor kan het bestaande signaal versterken dat van de microschakeling komt. De thyristor speelt de rol van een multifunctionele schakelaar. In het circuit moet een verlichtingsapparaat worden opgenomen, dat ook moet worden aangestuurd. De schakeling werkt als volgt:
- Ten eerste raakt de gebruiker de geïnstalleerde metalen plaat (sensor) aan.
- De opgewekte statische elektriciteit wordt teruggeleverd.
- De FET schakelt de trigger.
- Het uitgangssignaal wordt versterkt tot de gewenste niveaus.
- De thyristor gaat open.
- De lamp licht op.
Als de gebruiker de sensor opnieuw met zijn hand aanraakt, worden alle bewerkingen herhaald, maar alleen in de omgekeerde modus. Alles is vrij eenvoudig en effectief. Een dergelijk schema kan worden gebruikt om armaturen aan te sturen, waarbij het totale vermogen van gloeilampen binnen 80 watt ligt. Als u krachtigere mechanismen moet schakelen, moet u een koelradiator in het circuit opnemen.
