Lijkbloem, ook wel lijklelie en rafflesia genoemd, dankt zijn naam aan de geur die wordt uitgestoten, meer bepaald de stank. Het geslacht zelf omvat 12 soorten "familieleden", waarvan de Arnoldi-lelie (Arnoldii) de meest bekende is.
Een lijkbloem kan de organische stoffen die hij nodig heeft niet synthetiseren, daarom trekt hij, net als een vampier, sappen van anderen. Rafflesia koos een wijnstok van het geslacht Tetrastigma (druif) als donor. De zaden van een lijklelie, die op een liaan zijn gevallen, ontkiemen en, terwijl ze uitlopers laten uitkomen, graven ze letterlijk in de waardplant.
Een lijkbloem groeit langzaam: de bast van de wijnstokken, waaronder het zaad zich ontwikkelt, zwelt pas na anderhalf jaar op, waardoor een knop wordt gevormd die nog negen maanden rijpt (toekomstige knop). Dan, zittend op de kale grond, bloeit een enorme bloem van rode baksteen. Rafflesia, die qua kleur en geur doet denken aan rottend vlees, trekt veel vliegen aan (ze bestuiven het ook). De eierstok ontwikkelt zich nog zeven maanden. De vrucht bevat tot 4.000.000 zaden.
De lijkbloem reproduceert met de hulp van grote dieren (meestal olifanten), die, terwijl ze het fruit verpletteren, de zaden dragen. Slechts enkelen zullen echter ontkiemen en zo'n lange cyclus voortzetten.
De wereld leerde over rafflesia dankzij officier Stamford Raffles en botanicus Joseph Arnold, die het ongeveer ontdekten. Sumatra. Toen de lijkbloem bloeide, werd ze gemeten en de eerste beschrijving werd gemaakt, wat een nogal mooie naam opleverde, die ze tot op de dag van vandaag draagt. Trouwens, de lokale bevolking (Indonesiërs) noemden het "bunga patma", wat in hun taal "lotusbloem" betekent. Mee eens, ook een mooie naam.
Verwantschapsbanden, zoals oorsprong in het algemeen, bleven lange tijd een mysterie. De kadaverbloem leidt een parasitaire manier van leven en heeft zijn stengel, bladeren en wortels verloren. Het vermogen tot fotosynthese ging ook verloren. De plant is uitgegroeid tot klonten en vertakkende strengen van cellen die het lichaam van de waardplant doordringen.
Ter beschikking van botanici zijn er praktisch geen morfologische tekens meer die duiden op een groep tweezaadlobbige planten, waartoe in theorie de verbazingwekkende rafflesia behoorde. De bloem zelf was het enige orgaan dat overleefde, maar het was ook zo hypertrofisch, zo gespecialiseerd (wat een specifieke en unieke methode van bestuiving betekent) en gemodificeerd dat het onmogelijk was om de plaats van de lijklelie in de plantenwereld te bepalen. Alleen moleculaire fylogenetica (de nucleotidesequentie van DNA) zou hierbij kunnen helpen. Maar ookhier deden zich een aantal moeilijkheden voor. Het bleek dat er een uitwisseling van genen (horizontaal) is tussen de kadaverbloem en zijn waardplant, dus de analyse van de genen gaf zeer tegenstrijdige resultaten. We besloten stil te staan bij het feit dat rafflesia toebehoort aan Malpighiales - een enorme groep tweezaadlobbigen, waaronder veel families. De taxonomische positie van deze vreemde plant achtervolgde Amerikaanse botanici en moleculair biologen. Ze besloten een grootschalig onderzoek te doen. Lang en moeizaam werk leidde tot de conclusie: Rafflesia behoort tot de familie Euphorbiaceae. De structuur zelf ontkende deze relatie echter. Ja, en de bloemen van euphorbia zijn klein. De auteurs van de studie waren het erover eens: de diameter van de bloem is tientallen keren gegroeid! Stel je voor - het gewicht van een lijklelie kan 75 kg bereiken met een hoogte van meer dan drie meter! Het unieke van de plant heeft de aandacht getrokken van botanische tuinen over de hele wereld. Natuurlijk is het creëren van voorwaarden voor de groei en reproductie van Amorphophallus (een andere naam) best moeilijk, maar sommige botanici boeken nog steeds vooruitgang. Zo'n lijkbloem bloeide bijvoorbeeld in België in de stad Meise. Volgens het personeel van de botanische tuin is de lengte iets minder dan twee en een halve meter en is het geschatte gewicht 50 kg.
